کمبود منابع تولید سبب شده است که روشهای تخصیص بهینه منابع کمیاب بین فعالیتهای مختلف، روز به روز گسترش یابد. با توجه به نقش حیاتی بخش کشاورزی در اقتصاد ملی و اشتغالزایی و تأمین غذای جامعه، لازم است که از منابع و ابزارهای تولید در این بخش به بهترین نحو ممکن استفاده گردد تا ضمن کاهش در مصرف این منابع، سود‌آوری و رفاه کشاورزان نیز افزایش یابد. با توجه به اقلیم خشک و نیمه‌خشک ایران و کمبود منابع آبی در استان ، آب به عنوان یکی از عوامل محدود‌کننده تولید، نقش مهمی را در تعیین نوع فعالیتهای زراعی ایفا می‌کند.آسیب‌پذیری سفره‌های آب زیرزمینی در اثر برداشت بی‌رویه از منابع آبی، اتمام پتانسیل قابل توسعه بهره‌برداری از آب‌های زیرمینی برای مصارف کشاورزی و پایین بودن راندمان آبیاری لزوم اصلاح الگوی مصرف آب را ضروری می‌سازد.
تغییر الگوی کشت راهکار اساسی برای اصلاح الگوی مصرف آب در بخش کشاورزی است.الگوی کاشت به معنی سهم زیرکشت و نوع محصولات مختلف زراعی در یک منطقه می باشد و تصمیم به این که کدام محصول با استفاده از چه عوامل تولیدی، با چه روشی و به چه مقدار تولید گردد از برنامه های مهم آن می باشد. با تغییر الگوی کشت در استان از محصولاتی که به آب زیاد در طول دوره رشد خود نیازمند هستند مانند چغندرقند به سمت محصولات با مقاومت بالاتر نسبت به کم آبی و محصولاتی که سازگاری بیشتری با شرایط اقلیمی و منطقه ای استان دارند می توان گامی در جهت مدیریت صحیح مصرف آب و افزایش بهره وری در استان برداشت.تنظیم و اجرای الگوی کشت مناسب محصولات زراعی و باغی تحت تأثیر عواملی چون فاکتورهای طبیعی شامل ساختمان خاک، اقلیم و مقدار آب آبیاری در دسترسی، فاکتورهای اجتماعی شامل گروه های زارعان (خانواده ها، فرهنگ ها و...) و فاکتورهای اقتصادی مانند قیمت تمام شده محصول برای زارع، قابلیت عرضه در بازار، سطح تکنولوژی در اختیار، نیروی انسانی موجود، اعتبار و وضعیت صنعتی منطقه، حمل و نقل و دسترسی به اطلاعات قرار می گیرد.
یک الگوی مناسب کاشت باید به نحوی اجرا شود که نیازهای اولیه همه اعضاء جامعه برآورده شده و حقوق آنها از بهره وری اراضی، سرمایه کافی، فرصت های بازاریابی تأمین و تضمین شود زیرا هرگونه تغییر در الگوی کاشت می تواند کل نظام اجتماعی بخش کشاورزی را تحت تأثیر قرار دهد.
منبع : سایت نجات آب کشاورزی
بازم یه دنیا ممنون که به وبمون سر زدی
بای
درود ، مطلب خوبی بود